Klasyfikacja to termin o dość szerokim znaczeniu, stosowany w wielu różnych dziedzinach. Klasyfikacja daje możliwość uporządkowania dużej liczby przedmiotów w klasy zgodnie z przyjętym kryterium. Klasyfikacja wykorzystywana jest również w procesie archiwizacji dokumentów, do porządkowania i szeregowania zbiorów.
Ponieważ liczba gromadzonych w archiwach dokumentów jest ogromna, ich uporządkowanie wymaga stosowania właściwej klasyfikacji. W archiwistyce wykorzystuje się kilka kryteriów, dzięki którym możliwe jest rozróżnienie zbiorów pod względem ich wartości historycznej, zasad ich przechowywania, a także formy i objętości.
Podstawowym kryterium podziału stosowanym w odniesieniu do wszystkich gromadzonych materiałów jest ich wartość archiwalna. Pod tym względem materiały archiwalne dzieli się na:
- materiały archiwalne – klasa A
- materiały niearchiwalne – klasa B
Materiały niearchiwalne klasyfikuje się dodatkowo pod względem ich ważności dla twórcy zbioru. Poszczególne klasy oznacza się literami BE i BC oraz liczbą, określającą liczbę lat zalecaną do przechowywania.
Oprócz podstawowego podziału stosuje się również inne sposoby kategoryzowania materiałów. Poszczególne grupy materiałów znakuje się zazwyczaj odpowiednim oznaczeniem lub opisem zamieszczonym w sygnaturze lub na karcie jednostki archiwalnej.
Dwie typowe klasy podziału to:
- podział ze względu na nośnik
- podział ze względu na dostępność dla osób trzecich.
W zakresie klasyfikacji obowiązujące jest Rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 16 września 2002 r. w sprawie postępowania z dokumentacją, zasad jej klasyfikowania i kwalifikowania oraz zasad i trybu przekazywania materiałów archiwalnych do archiwów państwowych. (Dz.U. z 2002 r. nr 167, poz. 1375).